Choć granice administracyjne Jędrzejowa były bardzo rozległe, na początku XIX w. zabudowa miejska ograniczał się do niewielkiego obszaru usytuowanego wokół Rynku. Dość powiedzieć, że w tym czasie w mieście odnotowano mniej niż 200 domów.
Nowy impuls dla rozwoju urbanistycznego Jędrzejowa dała realizowana od lat 20. XIX w. tzw. regulacja miast. W jej trakcie opracowano plan miasta, który wytyczał ulice i kwartały, w obrębie których można było budować domy. Podjęto też budowę podstawowej infrastruktury miejskiej, m.in. rozpoczęto brukowanie ulic i budowę oświetlenie ulicznego.
Niezwykle istotne znaczenie dla rozwoju urbanistycznego miasta miało wybudowanie linii kolejowej łączącej Dęblin (dawniej: Iwanogród) z Dąbrową. Wokół stacji Jędrzejów, którą umiejscowiono w odległości ok. 2,5-3 km na zachód od Rynku, zaczęła kształtować się dzielnica przemysłowa.
Powyższe zmiany, a także stały napływ ludności, powodowały, że pod koniec XIX w. zaczęły wyodrębniać się przedmieścia. Według danych z 1902 r. w Jędrzejowie istniało 8 przedmieść: Podchojny, Podklasztorze, Piaski, Zielonki, Tarki, Jasionka, Humieniec i Ignacówka. Największe były trzy pierwsze przedmieścia: w Podchojnach było 70 gospodarstw i 788 mieszkańców, w Piaskach – odpowiednio 52 gospodarstwa i 566 mieszkańców, a w Podklasztorzu – 49 gospodarstw i 538 mieszkańców. W pozostałych przedmieściach liczba mieszkańców nie przekraczała 100 osób, za wyjątkiem Zielonek, gdzie liczba ludności wynosiła 151 osób. Najmniejsze były Tarki, gdzie było jedno gospodarstwo zasiedlone przez 7 osób.
